Wiosna a właściwie jej początek w
tym roku chyba każdy wie jak wyglądał, wystarczy wspomnieć Wielkanoc w śniegu.
Zima była długa, śnieg leżał długo a człowiek w domu to się mało nie zakisił,
wiec jak tylko wybiła kalendarzowa wiosna, przyszło nam do głowy wybrać się
gdzieś rowerkiem. Padło na niedalekie okolice Parku Krajobrazowego Wzniesień
Łódzkich. Bywaliśmy tam dość często ale nigdy w tak zimowa aurę. W domu jednak
nuda więc postanowiliśmy zaryzykować.
Wyjechaliśmy dość wcześnie bo około 10 i
obraliśmy kierunek na miejscowe lasy zwane bykowcem i tzw. Czarny Staw. Był to
mały skrót by dojechać do drogi asfaltowej na Kalinowie. Droga okazała się
bardziej wymagająca niż myśleliśmy. Duża ilość śniegu na trakcie okazała się dość
dużym problemem, większym okazało się jednak to iż pod tym śniegiem nie raz
była warstwa stopionego i na nowo zamarzniętego śniegu. A do tego zewnętrzna
powłoka białego puchu była sztywna i ostra. Skutkowało to tym ze rower nie
chciał trzymać się kolein i ciężko było brnąć poprzez zaśnieżone odcinki. Sam
trakt leśny nie był taki zły, ze względu bowiem na to iż często jeździ tamtędy
leśniczy na drodze w śniegu były wyryte ślady kół, wiec było czego się trzymać.
Z doświadczenia wiem jednak ze łatwiej jechać po świeżym śniegu mającym ciągle
konsystencje puchu niż po takim ciut zleżałym trochę podtopionym i na nowo
zamarzniętym. Droga jednak nie była aż tak długa i na szczęście dało się rowerem
jechać i nie trzeba było go prowadzić. Z lasu wyjechaliśmy na drogę między
Kalinowem a Nowostawami Górnymi i dalej Dmosinem. Droga bardzo fajna trochę
ciaśniejsza niż zwykle a to ze względu na śnieg na poboczach i wyślizgane
krawędzie jezdni. Jechało się jednak
fajnie i dość szybko w odróżnieniu oczywiście od leśnego odcinka z którego właśnie
wyjechaliśmy. Po nie długim czasie, przecinając miedzy innymi autostradę A2 ma
Warszawę, dojechaliśmy do miejscowości Lipka. Tutaj w niedalekiej odległości mieliśmy
wjechać na czarny szlak rowerowy prowadzący przez Park Krajobrazowy
Wzniesień
Łódzkich. Fajna trasa dość długa ale przynajmniej nie monotonna a i odpowiednio
pagórkowata. Tego dnia chcieliśmy zrobić jednak tylko jej kawałek docierając na
wzniesienie w pod łódzkim Plichtowie. Po zaopatrzeniu się w Lipce w napój i po
krótkim odcinku asfaltowym wylądowaliśmy wreszcie na czarnym szlaku. Przywitał nas
polną drogą prowadzącą w stronę lasu. Zaczęło się dość ostrożnie, bo po śniegu
ale jak i podczas poprzedniego odcinka leśnego i tu były koleiny pozostawione
przez jakiś pojazd. Nie stresowaliśmy się zatem i patrząc zgodnie na mapę
zdecydowaliśmy się jechać dalej.
Po kilku set metrach okazało się ze szlak
idzie prosto a tymczasem wyjeżdżona droga odbija w lewo. Po krótkiej konsultacji
miedzy sobą stwierdziliśmy ze przecież to nie może być długi odcinek bez żadnej
ścieżki wiec na pewno w śniegu będziemy brnąc tylko chwile a i na pewno jest
twardo pod spodem więc na pewno da się tez jechać. Zaryzykowaliśmy wiec. Cóż
odcinek malowniczy owszem, dość niedługi tez się zgodzę, ale niestety
pokonywaliśmy go niezwykle długo. Nie dość ze nie dało się jechać rowerami to
na dodatek bardzo trudno było je prowadzić a niekiedy nawet trzeba było je
nieść. Byliśmy w śniegu od stóp po kolana a i niekiedy dalej, rowery oblepione miały
cale koła i napęd ale brnęliśmy twardo. Najpierw pocieszaliśmy się że to tylko kawałek,
potem ze skoro przeszliśmy już tyle to chyba zaraz koniec. Na końcu pocieszaliśmy
już tym ze nie ma sensu wracać bo to i tak za daleko, wiec pewni bliżej będzie
nasze upragnione miejsce gdzie wjedziemy na jakąś drogę. Po długich minutach
które zmieniały się w dziesiątki minut a te w godziny dotarliśmy w końcu do
drogi wjazdowej z pobliskiej wsi do lasu, tutaj tez znajdowało się leśne
miejsce postojowe dla rowerzystów, koniarzy i innych pieszych, którzy nie raz w
cieple dni się tu zatrzymują. Nikogo jednak w zimę nikt tu się nie spodziewał.
Dla nas to i lepiej, cisza spokój i można było bez krępacji się oporządzić,
wytrzepać śnieg i ze spodni i z butów a także opukać rowery. Byliśmy tak
styrani ze czekolada poszła niczym mrugnięcie oka. Na szczęście jako napój
kupiliśmy cole wiec i tu dostaliśmy ładny zastrzyk kalorii.
Po tak ciężkiej
przeprawie postanowiliśmy dalej jechać czarnym szlakiem zwłaszcza ze wyglądał
już całkiem nieźle a i stwierdziliśmy ze gorzej być nie będzie. Leśna droga
faktycznie nie była już taka zła, dojechaliśmy dość sprawnie i całkiem szybko
do drogi asfaltowej w okolicach Buczka. Cały czas kierując się świadomie na
znaczki z poziomą czarną linią przejechaliśmy przez Buczek i wjechaliśmy
powtórnie na polną drogę. Tym razem droga była bardzo ładnie wyjeżdżona wiec
mieliśmy nadzieje ze prowadzi tędy trakt często uczęszczany. Myliliśmy się
jednak, okazało się że owszem ładnie
wyjeżdżony ale tylko dlatego ze ktoś robił wycinkę kilku drzew i po prostu
jechała tedy ciężarówka bądź ciągnik. Na końcu tego traktu znaleźliśmy miejsce
postoju pojazdu i ślady świeżo ściętego drzewa z trocinami włącznie , jednak
nie znaleźliśmy dalszej drogi, nawet ścieżynki. Cóż chciał czy nie musieliśmy
zostawić nasze rumaki i zrobić pieszy rekonesans, szukając jakiegoś miejsca,
drogi czy chociażby czarnej kreski miedzy dwoma białymi świadczącej o dobrym
kierunku.
Po wstępnym rozeznaniu się w terenie i krótkiej naradzie
postanowiliśmy jakoś pojechać dalej. Stwierdziliśmy że obok musi być właściwa
droga gdyż świadczyły o tym krawędzie pola i dalekie zabudowania które wydawały
się być na jej trasie. Nie pomyliliśmy się i
po przeniesieniu rowerów przez kawałek zaśnieżonego pola dotarliśmy do
polnej drogi gdzie nawet na przydrożnym
kamieniu znaleźliśmy znaczek określający nasz szlak. Przynajmniej
wiedzieliśmy ze nie zbłądziliśmy ze szlaku. Droga jednak okazała się być
straszna. Nic po niej nie jeździło wiec nie było kolein czy tez śladów opon po
których można by jechać. Mało tego nie raz nie dwa spadało się z duktu w pole
gdzie śniegu było więcej i zapadał się człowiek parę centymetrów głębiej. Na
szczęście mimo że strasznie topornie to szło daliśmy rade i dotarliśmy do
miejsca gdzie dało się nawet jechać. Kilka minut i trochę kalorii jednak
straciliśmy. Zresztą jechać nie dało się za długo bo zaraz potem okazało się że
szlak znowu błądzi gdzieś po terenie strasznie zaśnieżonym.
Były to już jednak
ostatnie takie niespodzianki dla nas w tym dniu. Ostatni jednak kawałek traktu
przez zawiane i zaśnieżone pola pokonaliśmy niosąc we dwóch razem swoje rowery
trzymając jeden za dwa przednie koła drugi za dwa tylne. Nie mieliśmy bowiem
siły już ich przepychać i przedzierać się z nimi przez zaspy, a tak było dużo
wygodniej, dużo więcej oszczędziliśmy siły a i było znacznie szybciej. Po
przenoszeniu dotarliśmy wreszcie do ukochanego asfaltu. Odtąd droga przebiegała
już znacznie wygodniej, kilka razy nawet mogliśmy pozwolić sobie na trochę
większą prędkość po drodze która mimo ze zaśnieżona było ładnie odgarnięta i równa.
Droga ta poprowadziła nas do trasy prowadzącej do miejscowości Nowosolna
będącej już w zasadzie przedmieściami Łodzi. Długo trasą jednak nie jechaliśmy
gdyż zaraz skręciliśmy w lewo kierując się zgodnie za szlakiem na Plichtów i
okoliczne wzniesienia będące jednym z wyższych w całym parku. Jadąc już mniej
uczęszczaną drogą minęliśmy odrestaurowany pałacyk w Byszewach, dalej kierując się na szczyty
wzniesień. Dotarliśmy tam nie wiele później przejeżdżając przez miejsce gdzie
już niedługo zacznie się budowa kolejnego odcinka autostrady.
Wiemy o tym bo
wszędzie ustawiono znaczniki pod budowę. Pod same wzniesienia troszkę
musieliśmy się wspinać, podjazd bowiem zrobił się dość stromy. Sam widok ze
wzniesień może nie ponosił jakoś specjalnie ale było wystarczająco ładnie.
Znacznie ładniej mimo wszystko jest w cieplejsze miesiące kiedy jest zielono i
ciepło. Opłacało się jednak pomęczyć kilka godzin by dojechać do jednego z wyższych
miejsc w naszym województwie. Zresztą sam wypad i przeprawa przez leśne
zaśnieżone ostępy, była fajną lekcja techniki i wytrwałości, które nie raz się
pewnie przydadzą na rowerku. Odpoczęliśmy chwile, zrobiliśmy parę zdjątek,
zjedliśmy resztę czekolady i ruszyliśmy w drogę powrotna do domu.
Tym razem kierowaliśmy
się już tylko na drogi asfaltowe i nie koniecznie trzymając się szlaku. Wróciliśmy
jadąc przez Moskwę i Buczek by potem dojechać do drogi prowadzącej do Lipki a
stamtąd prosto do Dmosina i w końcu do naszego ukochanego, małego Głowna. Zmęczyliśmy się potwornie, nasze ubrania i
buty mokre na całego, rowery gdyby mogły mówić tez pewnie wtrąciły by swoje
piec groszy. Mimo to jednak byliśmy zadowoleni z siebie i szczęśliwi ze udał
nam się taki fajny i bądź co bądź ekstremalny wypad. A na wzniesienia wrócimy
już niebawem jak będzie cieplej. K.R.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz